حکمت تلخى گوش و شورى آب چشم

ابن ابى لیلى از یاران امام جعفر صادق علیه السلام نقل کرده :

روزى به همراه نعمان كوفى به محضر مبارك آن حضرت وارد شدیم ، حضرت

به من فرمود: این شخص كیست ؟

عرض كردم : مردى از اهالى كوفه به نام نعمان مى باشد كه صاحب رای و

داراى نفوذ كلام است .حضرت فرمود: آیا همان كسى است كه با رای و نظریّه

خود چیزها را با یكدیگر قیاس مى كند؟

عرض كردم : بلى .

پس حضرت به او خطاب نمود و فرمود: اى نعمان ! آیا مى توانى سرت را با

سایر اعضای بدن خود قیاس نمائى ؟

نعمان پاسخ داد: خیر.

حضرت فرمود: كار خوبى نمى كنى و سپس افزود: آیا مى شناسى كلمه اى

را كه اوّلش كفر و آخرش ایمان باشد؟

جواب گفت : خیر.

امام علیه السلام پرسید: آیا نسبت به شورى آب چشم و تلخى مایع چسبناك

گوش و رطوبت حلقوم و بى مزّه بودن آب دهان شناختى دارى ؟

اظهار داشت : خیر.

ابن ابى لیلى مى گوید: من به حضور آن حضرت عرضه داشتم : فدایت شوم ،

شما خود، پاسخ آنها را براى ما بیان فرما تا بهره مند گردیم .

بنابراین حضرت صادق علیه السلام در جواب فرمود:همانا خداوند متعال

چشم انسان را از پیه و چربى آفریده است و چنانچه آن مایع شور مزّه در آن

نمى بود پیه ها زود فاسد مى شد و همچنین خاصیّت دیگرش این است كه

اگر چیزى در چشم برود به وسیله شورى آب آن نابود مى شود و آسیبى به

چشم نمى رسد؛

و خداوند در گوش ، تلخى قرار داد تا مانع از ورود حشرات و خزندگان به مغز

سر انسان باشد.

و بى مزّه بودن آب دهان موجب فهمیدن مزّه اشیا خواهد بود ؛ و نیز به وسیله

رطوبت حلق به آسانى اخلاط سر و سینه خارج مى گردد.

و امّا کلامی كه اوّلش كفر و آخرش ایمان مى باشد جمله « لا إ له إ لاّ اللّه »

است كه اوّل آن « لا اله » یعنى هیچ خدائى و خالقى وجود ندارد و آخرش

« الاّ اللّه » است ، یعنى  مگر خداى یكتا و بى همتا.

منبع:يادداشتهاي حميد